بی شک نام ” باوهاوس” با نام والتر گروپیوس گره خورده است. جنگ جهانی اول به تازگی خاتمه یافته بود که گروپیوس برای مدیریت دانشکدهی هنرهای زیبا و هنرستان هنرهای دستی ساکسن انتخاب شد. وی به دنبال تحقق اندیشهی خود، که پیوند میان طرح و فن بود، در سال ۱۹۱۹ از ترکیب دانشکده و هنرستان مذکور، هنرکدهی معماری باوهاوس را پدید آورد.
در حیات تقریبا شش ساله، در شهر وایمار آلمان(۱۹۱۹-۱۹۲۵)، باوهاوس چهرهی هنرمندان و معماران مشهوری را به خود دید: یوهانس ایتن سوئیسی، نقاش آمریکایی لایونل فاینینگر، مجسمه ساز و حکاک آمریکایی گرهارد مارکز، آدولف مه یر و چندی بعد؛ نقاشی به نام جورج موشه، پل کله، واسیلی کاندینسکی، اسکار اِشملر و لاسیو موهولی ناگی.
ایده اصلی در باوهاوس، بهره گرفتن از پیشه وری نه به صورت آرمانی رمانتیک، بلکه وسیلهای آموزشی برای ایجاد آمادگی های لازم در طراحان مدرن بود که بتوانند برای فرآوردههای صنعتی فرم مشخصی بیابند.
در اوسط دهه ۱۹۲۰، باوهاوس از طرف هر دو نیروهای چپ گرا و راست گر مورد انتقاد شدید قرار گرفت در این تلاطم مسئولین شهر نیز نتوانستند دوام بیاورند و مشکلاتی ایجاد کردند که گروپیوس در ۱۹۲۴ تصمیم به ترک وایمار گرفت.
اوایل سال ۱۹۲۵ بود که با دعوت شهردار شهر دسائو، هنرکده به این شهر منتقل شد. باوهاوس پس از مدتها خود را در محیطی آرام و بدور از نا بهنجاری دید که البته رویاروییِ مستقیمی نیز با واقعیت اقتصادی و تولیدی آلمان داشت. شورای شهر جدید با محول کردن پروژههایی مانند، خانه استادان، ویلای گروپیوس و سه خانه دوقلو برای کاندینسکی، کله، موهولی ناگی، اشملر، شپر وموشه، طرح محله مسکونی نمونه برای کارگران در حومه شهر تورتن و طرح بنای باشگاه کار شهر به گروپیوس، اعضای هنرکده را بیش از پیش با فعالیت عملی در مقیاسی وسیع درگیر کرد.
در ۱۹۲۸، در اوج شهرت و موفقیت باوهاوس، والتر گروپیوس سرپرستی هنرکده را به هانس مه یر واگذار کرد و به همراه مارسل برویر، هربرت بایر و موهولی ناگی هنرکده را ترک کرد. علیرغم تمام موفقیتهای مه یر؛ اعتقادات مارکسیستی او تبدیل به مشکلاتی برای شورای شهر، آن هم در بحبوحهی آشوبهای سیاسی آلمان شد و همین امر باعث برکناری زود هنگام وی در سال بعد شد.
پس از روی کار آمدن میس ونده روهه، از سال ۱۹۳۰ باوهاوس به عنوان مدرسهی فنی معماری با دپارتمانهای هنری و کارگاهی، توسعه بیشتری یافت. زمانی که نازیها در انتخابات اکثریت را در شهر دسائو به خود اختصاص دادند. باوهاوس تحت فشار قرار گرفت و سرانجام در سپتامبر ۱۹۳۲ بالاجبار به برلین منتقل شد. اما تنها قریب یک سال دوام آورد و در سال ۱۹۳۳ تحت فشار نازیها منحل شد.
اما باوهاوس در سال ۱۹۳۷، این بار در شهری بسیار دور، در شیکاگو و به همت موهولی ناگی و برخی دیگر از اعضا احیا شد. وی تا سال ۱۹۴۶، زمان مرگش، رهبری باوهاوس را بر عهده داشت و هدفش به ثمر رساندن پتانسیلهای خلاقانهی دانشجویان از طریق تکرار در تجربهی آزادانهی کار با مواد و مصالح، تکنیک و فرمهای مختلف بود. در دهه ۱۹۵۰ باوهاوس با موسسه تکنولوژی ایلینویز ادغام شد.
در سال ۱۹۶۰ با هدف جمع اوری تمام اسناد و مدارک باقی مانده از مدرسه هنر و معماری باوهاوس و مدرسان و دانشجویانش ارشیو باوهاوس با حمایت های امثال والتر گروپیوس در دارمشتاد تاسیس شد و در سال ۱۹۶۴ نقشه این پروژه توسط خود والتر گروپیوس تهیه گردید، اما نهایتا در سال ۱۹۷۱ مقرر شد ارشیو باوهاوس به برلین منتقل شود و اجرای ساختمانی که در حال حاضر به عنوان ارشیو باوهاوس شناخته می شود با الهام کلی از طرح والتر گروپیوس در سال ۱۹۷۶ اغاز و در ۱۹۷۹ به اتمام رسید
